Przewlekłe zapalenie tarczycy najczęściej nie daje żadnych objawów. Choroba niszczy komórki tarczycy, ale nie musi oznaczać pogorszenie jakości życia.
Czym jest choroba Hashimoto?
Przewlekłe zapalenie tarczycy to choroba z autoagresji. Znaczy to, że organizm upatruje wroga we własnych komórkach i produkuje przeciwciała, które mają go zniszczyć. W przypadku choroby Hashimoto za wroga zostają uznane komórki tarczycy. Zniszczenie komórek oznacza rozwój stanu zapalnego. Z czasem stan zapalny doprowadza do uszkodzenia produkujących hormony komórek, efektem jest niedoczynność tarczycy.
Co jest przyczyną choroby?
Rodzinne występowanie może być predyspozycją do ujawnienia się choroby Hashimoto. Ale nie wszystkie osoby, u których występują genetyczne skłonności musi zachorować. Musi pojawić się czynnik, który wyzwoli chorobotwórczy mechanizm. Czynnikiem tym może być niedobór selenu, palenie papierosów, ciąża, nadmierne spożycie jodu, silny stres, infekcja.
Na co zwrócić uwagę?
Przewlekłe zapalenie tarczycy może przez wiele lat nie dawać żadnych objawów. Mogą one pojawić się dopiero wtedy, kiedy dojdzie już do niedoczynności tarczycy. Charakterystyczne objawy to:
– tycie;
– senność;
– stałe uczucie zimna;
– wypadanie włosów i łamiące się paznokcie;
– sucha i szorstka skóra;
– zaparcia;
– bardzo obfite miesiączki.
Leczenie
Kiedy podejrzewane jest przewlekłe zapalenie tarczycy niezbędne jest zbadanie poziomu TSH, fT3 i fT4. Dodatkowo należy oznaczyć miano przeciwciał przeciwtarczycowych we krwi oraz wykonać USG tarczycy. Jeżeli nie doszło jeszcze do niedoczynności tarczycy, trzeba systematycznie badać stężenie TSH we krwi. Gdy poziom TSH nadmiernie rośnie, włącza się leczenie tyroksyną. Najczęściej terapia hormonalna musi być stosowana do końca życia. Wywołane stanem zapalnym zmiany w tarczycy są bowiem z reguły nieodwracalne.
Choroba Hashimoto to przewlekłe zapalenie tarczycy. Schorzenie to o wiele częściej dotyka kobiety niż mężczyzn. Choroba zwykle przebiega bezobjawowo, ale postępując nieodwracalne niszczy tarczycę.
