Liczba chorych na tarczycę zwiększa się każdego roku. Najczęściej na niedoczynność tarczycy chorują kobiety. Skłonności do zachorowania kobiety mogą odziedziczyć po babci lub mamie, ale do rozwoju choroby mogą przyczynić się także żeńskie hormony (estrogeny).
Objawy niedoczynności
Najczęstsze to:
– przybieranie na wadze. Jemy tyle co zawsze, a mimo to nasza waga idzie w górę;
– zaparcia;
– wysuszona skóra głównie w okolicy łokci i kolan;
– blada, poszarzała cera;
– wypadające włosy.
Diagnoza
Jeżeli mamy objawy, które mogą wskazywać na niedoczynność tarczycy, musimy wykonać badanie TSH. Na to badanie z krwi nie trzeba zgłaszać się na czczo. Jeśli jego wynik będzie nieprawidłowy, otrzymamy skierowanie do endokrynologa, gdyż tylko on może zlecić wykonanie dalszych badań diagnostycznych. Należy sprawdzić między innymi poziom cholesterolu oraz wykonać USG gruczołu. Zdiagnozowanie niedoczynności tarczycy jest szczególnie ważne w przypadku kobiet w ciąży. Jeżeli niedoczynność tarczycy nie będzie leczona, to dziecko przyjdzie na świat z wrodzoną niedoczynnością tarczycy. W 4.-5. dobie po urodzeniu prowadzone są badania przesiewowe noworodków w kierunku niedoczynności tarczycy u dziecka. Kiedy choroba zostanie wcześnie wykryta, możliwe będzie wdrożenie leczenia, które zapobiegnie niedorozwojowi umysłowemu i fizycznemu malucha.
Leczenie
Niedoczynność tarczycy oznacza, że w organizmie brakuje produkowanych przez nią hormonów. Leczenie polega więc na przyjmowaniu syntetycznej tyroksyny. W pierwszym okresie terapii należy pozostawać pod regularną kontrolą endokrynologa. Trudno jest bowiem ustalić odpowiednią dawkę leki od razu na podstawie pierwszych wyników badań. Trzeba je regularnie powtarzać nawet co sześć tygodni. Dopiero, kiedy uda się dobrać właściwą dawkę leku, badania kontrolne można wykonywać rzadziej, nawet tylko raz w roku. Leki przyjmuje się do końca życia. Należy zażywać je na czczo, na pół godziny przed śniadaniem. Z syntetyczną tyroksyną nie powinno się przyjmować preparatów żelaza.
